(Kings Road'un 1967'deki görünümü ile günümüze geldiğimizde Chelsea maçları öncesi görünümünü görünce bu fotografı koymadan edemedim)
Şampiyonlar Ligi tarihinin en keyifli maçlarından birini izledik Stamford Bridge'de. Ben ikinci yarıda ne olduğunu anlamadım. Liverpool ilk yarıda Xabi ve Aurelio ile iki gol bularak umutlandı, Chelsea panikledi ve maçın kontrolü tamamen Liverpool'a geçti ilk yarıda.
İkinci yarıda aslında bambaşka bir Chelsea izlemedik başlarda. Hiddink'in hamle yapması gerekiyordu ve Kalou'yu çıkartıp Anelka'yı oyuna dahil etti. O Anelka Benayoun ve Aurelio'nun yanından sıyrılarak sağ çizginin köşe gönderine yakın bir yerinden sert bir şekilde kesti, Carragher ile Drogba'nın arasında kalan top Reina'ya küçük bir oyun oynayarak ağlarla buluştu. O dakikaya kadar koltuğa gömülmüş maçı izleyen Abramovic gole sevinmesine rağmen umutsuzca maçı izlemeye devam ediyordu takip eden dakikalarda.
Oradan sonra da bende film koptu. Chelsea maçı 3-2'ye getirdi. Önce Drogba'nın şutuna gol diye ayağa kalktık ama gol birkaç dakika sonra Alex'ten geldi. Umutlar Lampard'ın Anelka'nın Carragher'ı sürüklediği pozisyonda boşta kalarak yaptığı vuruşla iyice tükendi Liverpool için. Herkes maçın ve turun artık gittiğini düşünürken Leiva 3-3 yaptı. Daha birkaç dakika geçmeden Kuyt kafayı vurdu ve dakikalar 82'yi gösterdiğinde skorbordta Liverpool lehine 4-3 yazıyordu. O an 5-3'te Liverpool'un turu geçeceği aklıma geldi. Zaten bu olsa iyice dumur olacaktım ve Şampiyonlar Ligi tarihinin en görkemli skoru ortaya çıkacaktı aslında.
Olmadı, son noktayı Lampard koydu. Anelka'nın getirdiği topa çok güzel vurdu. Bu maçın hiçbir şekilde taktik yorumunu yapamıyorum. Özetle şunu söyleyebilirim: İki takımda kılıçları çekti ve muhteşem bir düello yaşandı. Ayakta son kalan Chelsea oldu. Lampard'ın maçı 4-4'e getiren golünden sonra artık birkaç gol daha olsa bile şaşırmayacaktım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder