Yıllar yılı onun istediği adam olmamak için mücadele eder, kendi benliğini ispatlamaya çalışır ve bunu ispatladığında da bir de bakar ki kendisi de baba oluvermiş ve şekillendirmek, yoğurmak istediği bir velet var kucağında. Garip bir ilişki baba-oğul ilişkisi velhasılı kelam.
Gökhan Değirmencioğlu'nun yüreğinde yaşadığı dramı yazmaya sayfalar yetmez. Oğlunu İnönü Stadyum'unda bir kez olsun görmek isteyen Beşiktaş'lı bir babanın son arzusu, bir hafta önce Mersin İdmanyurdu maçında oğlunu izlerken kalbine yenik düşmesi sonucu gerçekleşmeyince, yaşadığı baba acısının üzerine, bir hafta sonra İnönü Stadyum'unda maça çıkmak gurur mudur, sevinç midir, acı mıdır anlamlandırmak mümkün değil. Maça çıkarken "bu maçı yüzümün akıyla tamamlayacağım baba senin için" diyerek dualarla basılan o çimlerden maçın sonunda babasının son arzusunu "belki de yukarılarda bir yerlerde beni izliyordur" düşüncesiyle yerine getirmenin verdiği o duygu yükünün maç sonunda boşalması da doğaldır.
Baba yüreği başkadır, baba ile oğulların ilişkisi de. 8-10 yaşlarına kadar idolünüz olan, kendisi gibi olmak istenilen baba o yaşlardan sonra hiç olunmak istemeyen olur. Sonra yıllar geçer bir de bakılır ki babanın bir başka modeli olunur çıkılır. Birgün baba vefat eder ve cenazesine gelen yaşlı akrabalardan biri dönüp şöyle söyler: "Ne kadar da babasına benziyor değil mi?"
Gökhan da bu sözü duymuştur ve o maça çıkarken sadece kendisinin değil, babasının da İnönü Stadyumu'nun çimlerinde olduğunun bilincinde değildir şu anda. Ama yaşadığı tam da budur aslında. Ona sırtını son kez dayayıp devleşir Kayserispor kalesinde Beşiktaş karşısında. Tıpkı hayatımızda ne zaman sıkışsak babamıza sırtımızı dayadığımız gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder